E. Aronson przez wypalenie zawodowe nazywa stan, w którym osoba go doświadczająca czuje brak motywacji, ambicji oraz powołania do pracy którą wykonuje. Ponadto towarzyszy temu brak satysfakcji z danej pracy. Jest to stan przemęczenia, który może posiadać wiele podstaw. Wypalenie może mieć podłoże emocjonalne, fizyczne lub/i psychiczne.

Ten sam autor uszczegóławia powyższe grupy objawowe. Podaje ich następujące rozszerzenia:

Kategoria 1: Wyczerpanie fizyczne

• Brak energii;
• Chroniczne zmęczenie;
• Osłabienie;
• Podatność na wypadki, napięcie i kurcze w obrębie mięśni szyi i ramion;
• Bóle pleców;
• Zmiana zwyczajów żywieniowych;
• Zmiana wagi ciała;
• Zwiększona podatność na przeziębienia i infekcje wirusowe;
• Zaburzenia snu;
• Koszmary senne;
• Zwiększone przyjmowanie leków lub konsumpcja alkoholu w celu zniwelowania wyczerpania fizycznego.

Kategoria 2: Wyczerpanie emocjonalne

• Uczucie przeziębienia;
• Uczucie bezradności;
• Uczucie beznadziejności i braku perspektyw;
• Niepohamowany płacz;
• Dysfunkcje mechanizmów kontroli emocji;
• Uczucie rozczarowania;
• Poczucie pustki emocjonalnej;
• Pobudliwość;
• Uczucie pustki i rozpaczy;
• Uczucie osamotnienia;
• Uczucie zniechęcenia;
• Ogólny brak chęci do działania.

Kategoria 3: Wyczerpanie psychiczne

• Negatywne nastawienie do siebie;
• Negatywne nastawienie do pracy;
• Negatywne nastawienie do życia, przesyt;
• Wykształcenie nastawienia dezawuującego klientów (cynizm, lekceważenie, agresja);
• Utrata szacunku do siebie;
• Poczucie własnej nieudolności;
• Poczucie niższej wartości;
• Zerwanie kontaktów z klientami i kolegami.

Grupą osób najbardziej narażonych na wypalenie zawodowe są ci, którzy w życiu zawodowym lub społecznym cechują się dużym zaangażowaniem w sprawy środowiska i które wykonują czynności bezpośrednio z nim związane. Do takich grup należą przede wszystkim nauczyciele, lekarze i personel pomocniczy czy pracownicy socjalni. Na każdą z tych grup wpływają inne czynniki środowiskowe, jednak ich częstym efektem jest wykształcenie pełnego obrazu klinicznego wypalenia zawodowego.

Leczenie często dotyczy nie tylko sytuacji pracy. Emocjonalne powiązania sięgają również sytuacji rodzinnej, a także nie rzadko wiążą się ze wspomnieniami z przeszłości pacjenta. Bywa również, że coś co z pozoru wygląda jak wypalenie zawodowe jest początkiem zupełnie innej jednostki zaburzeń, trudności emocjonalnych lub chorób psychicznych jak depresja czy choroba afektywna dwubiegunowa.